Jasna strona bycia singlem.

 

Zanim w moim życiu pojawił się Wyjątkowy, który przewrócił moje życie do góry nogami, przez wiele lat byłam singielką. Trochę z konieczności, a trochę z wyboru. Zawsze miałam mocno zwichrowane relacje z facetami. Każdy mój związek kończył się rozczarowaniem, frustracją i poczuciem pustki. W końcu doszłam do wniosku, że lepiej być samą, niż uparcie szukać kolejnego faceta tylko dlatego, że większość moich koleżanek ma już swoje gniazdo.

 

„Najgorsza rzecz, jaką może zrobić kobieta, to być z kimś tylko dlatego, żeby nie być sama.”

Ta moja samotność przechodziła różne fazy. Początkowo bardzo mi ona ciążyła. Czułam się gorsza od innych kobiet;  wybrakowana, niechciana,  niedowartościowana, przegrana. Nie potrafiłam się z nią pogodzić, tym bardziej dostrzec jej pozytywnych stron. Zadawałam sobie od czasu do czasu pytanie ” dlaczego ja? „, nie znajdując na nie odpowiedzi. Żyjąc pośród ludzi, postrzegana jako ta „lubiana”, „zabawna”, „otwarta”, „interesująca”, a nawet „pociągająca” , byłam jednocześnie głęboko poraniona emocjonalnie i cholernie samotna. Ale tego przecież na zewnątrz nie widać. Przyszedł jednak w końcu czas, kiedy postanowiłam tę moją samotność oswoić i dostrzec w niej sens. Postanowiłam nauczyć się przebywać sama ze sobą i odnaleźć w tym radość.

 

„Kochać i nie móc być razem to jak jechać w różnych autach na sąsiednich pasach ruchu – jedziemy obok siebie, patrzymy w szyby swoich aut, uśmiechamy się do siebie, ale przesiąść się nie możemy.”

Owoce mojej decyzji przyszły bardzo szybko. Czas oraz życiowe doświadczenia otworzyły mi szeroko oczy na prawdę, że samotność prędzej czy później dopada każdego. Nie trzeba mieć wcale statusu „do wzięcia”, by jej doświadczać. Bardzo często zdarza się, że ludzie żyją razem pod jednym dachem, ale w dwóch zupełnie różnych światach. Niby są razem, a jednak osobno (w najlepszym razie – obok siebie). Jak dla mnie – nie ma nic gorszego, niż być samotnym w związku. W końcu zrozumiałam, że samotność to wielka łaska, błogosławieństwo. Daje całkowitą wolność. Zero kompromisów, zero ograniczeń. Pełen luz. :). Mam ochotę na wypad w góry? Pakuję się i jadę. :). Dyskotekowe szaleństwo? Czemu nie :). Jestem Panią samej siebie:). Każdy związek pochłaniał wiele mojego czasu, energii i uczuć. Byłam tak bardzo zaangażowana, że często zapominałam o sobie. Będąc Singielką tego czasu miałam znacznie więcej. :). Można więc  było rozważyć ewentualny kurs tańca, zacząć pisać bloga, odnowić kontakty, dokształcić się… Po prostu zacząć spełniać własne marzenia!.

Czas samotności pozwolił mi przeanalizować swoje życie. Poznałam i pokochałam samą siebie. Moje poprzednie związki okazały się dla mnie trudną, choć niezwykle cenną lekcją. Może dziwnie to zabrzmi, ale… dzięki nim DOROSŁAM, dojrzałam do tego, by żyć z kimś. Bo tak naprawdę tylko wtedy mamy szansę stworzyć trwały i szczęśliwy związek, jeśli potrafimy być szczęśliwi sami ze sobą. :). Ot, taki życiowy paradoks. :). Dokładnie wtedy pojawił się Wyjątkowy i zaczęło się rozwijać piękne, niespodziewane przeze mnie uczucie… :). Deficyt miłości, na który cierpiałam wiele lat, po prostu zniknął. (Brawo Wspaniały, należą Ci się :)). Dzięki zdrowo przeżytej samotności, nie ma już w moim sercu zazdrości, pychy, niewyobrażalnych wymagań czy egoizmu, które zabijają nawet największą miłość. Ich miejsce zajęły natomiast empatia, radość, akceptacja, miłość, uwaga, wsparcie, zaangażowanie i wolność, która także jest ważnym elementem udanego związku. Jeśli więc Ty , drogi czytaczu, jesteś samotny/a, spróbuj odbyć podróż wgłąb siebie i dostrzec nie tylko tą ciemną, ale też jasną stronę bycia singlem. Czasami każdy człowiek potrzebuje trochę samotności, aby poznał samego siebie, umiał docenić to co ma i zapomniał o tym, czego mu najbardziej brakuje.(…).