Zwycięstwo i wyzwanie

Właśnie wróciliśmy z naszej pierwszej w tym sezonie górskiej wyprawy. Propozycja wyszła ode mnie i spotkała się z aprobatą oraz entuzjazmem mojego szalonego „Tygrysa”. Po krótkim researchu na naszą bazę noclegową wybraliśmy niezwykle urokliwe miejsce w Ustroniu, gdzie kiedyś przechodziłam rekonwalescencję po operacji. Zatrzymaliśmy się w „Willi Kraj” – niezwykle eleganckim i luksusowym obiekcie zlokalizowanym pośród zieleni miejskich parków. W jej pobliżu przebiegają liczne trasy rowerowe oraz szlaki turystyczne wiodące na góry Równicę, Czantorię czy Trzy Kopce. Cudownie było zostawić prozę życia w ciasnym mieszkanku i zakosztować iście królewskich luksusów! Zresztą zobaczcie sami 🙂

Nasze królestwo 🙂

Finezyjna ornamentyka, wzorzyste obicia tapicerki, ekskuzywne żyrandole, luksusowy charakter, bogactwo zdobień, ręcznie rzeźbione nogi, bogate mosiężne okucia, marmurowe blaty i liczne intarsje -przed wami styl ludwikowski w pigułce

Nasza wanna z hydromasażem 🙂

Jeśli zaś chodzi o górki, wybraliśmy czerwony szlak na Czantorię Wielką. Wysokość 995 m n.p.m. Długość trasy wynosi 3,3 km (2 godziny wspinaczki ostro pod górę). Jako że oboje z mężem pracujemy przy kompie, zdobycie szczytu kosztowało nas niemało wysiłku. Podczas wspinaczki miałam kilka momentów psychicznego kryzysu. Frustracja i zmęczenie były ogromne, a potworna stromizna nieźle dawała mi się we znaki. Na szczęście jestem uparta jak osioł i nie daje tak łatwo za wygrana. Czantoria Wielka zdobyta. Nic tak nie rekompensuje poniesionego trudu, jak zapierający dech w piersi widok.:). Ale to nie jest jedyny powód, dla którego wybieram taka właśnie formę wypoczynku. Góry mnie pociągają, gdyż pokazują całą prawdę o mnie. Uzewnętrznia się to zazwyczaj w formie trudnych, demotywujących myśli w stylu; „nie dasz rady”. Każda górska wyprawa uczy mnie na nowo życiowej pokory oraz pomaga pokonywać własne słabości i ograniczenia. Góry kształtują mój charakter, wzmacniają wiarę w siebie i pozwalają poczuć się jeszcze bliżej Boga.

Widok ze szczytu

Teraz czeka mnie kolejne wyzwanie. Trudny i niechciany czas. Na dniach znajdę się bowiem w szpitalu. Medycy chcą zrobić mi kolejny zabieg (wymiana baterii, cos na zasadzie rozrusznika serca). Problem w tym, że by mógł on dojść skutku, potrzebny będzie test PCR. Dla mnie to nic innego, jak emocjonalno-zdrowotny szantaż. I bardzo mnie to uwiera. Niestety jestem od tych „lekarzy -sanitarystów” całkowicie zależna. I boje się. Boję się, że jak odmówię wykonania tego testu (do czego mam konstytucyjne prawo), to dranie przestaną mnie leczyć. W końcu pandemia musi się kręcić. Do tego właśnie służą do testy. Moim zdaniem to nic innego, jak zwykła tresura. Czuję się pod silną presją. Strasznie bezradna i bezbronna z powodu całej tej sytuacji.
Wszystko w rękach Boga….